Sommige bands/artiesten mogen best eens een slechte plaat of twee maken. Andere hoeven maar slechts een keer iets uit te brengen dat wat minder is en ik ben klaar met ze. Klinkt dit bekend? En hoe luiden de mogelijke verklaringen?

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 18, 2002

Answers

Die ene klassieker waarmee ze doorbraken en de hoop dat ze na 1 of 2 keer verzaken opnieuw iets van die eerste vorm zullen vertonen.

-- Arien (saguamura@home.nl), June 18, 2002.

Mja... Maar waarom heb ik Einsturzende Neubauten vrijwel compleet in de kast staan, terwijl ik dat (niet eens zo heel diep) in mijn hart eigenlijk maar een slecht en op z'n best uiterst middelmatig bandje vindt, terwijl U2 met iedere plaat echt heel erg veel moeite moet doen om mij weer van hun absolute kwaliteiten te overtuigen?

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 18, 2002.

Omdat het interessanter is om Einstuerzende Neubauten in de kast te hebben staan?

-- gieteling (neben10@hotmail.com), June 18, 2002.

Wat is daar interessant aan, dan?

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 18, 2002.

Meer 'credible' dan U2? Of (nog meer Engels) 'snob-appeal' (val ik zelf weleens op te betrappen)?

-- gieteling (neben10@hotmail.com), June 18, 2002.

Ja, maar dat vind ik juist niet. Ik vind het een stompzinnige en overschatte band. Leuk, maar da's al. U2 is geweldig.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 18, 2002.

Welke band ken je langer? U2 toch?

-- Arien (saguamura@home.nl), June 19, 2002.

Nee, ontloopt elkaar niet veel, denk ik. Bovendien: het gaat hier denk ik niet om de specifieke relatie U2-EN, ik noemde zo maar even die twee namen. Had net zo goed Nick Cave (moet voor iedere plaat vechten) of Tom Waits (kan geen kwaad bij me doen) kunnen staan.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 19, 2002.

Ik denk toch dat het te maken heeft met het feit dat een band jou op een bepaalde moment iets heel moois heeft meegegeven en de andere band niet, of minder. Ikzelf koop nog altijd de nieuwe Pearl Jam zogauw die uitkomt en ik luister er een stuk minder kritisch naar dan bijv. een JSBX of GYBE!, puur om andere redenen dan muzikale (nostalgie, blij zijn dat ze na al die jaren nog redelijk kunnen rocken, etc.)

-- Arien (saguamura@home.nl), June 19, 2002.

Dat kan. Anderzijds: ikzelf denk dat het te maken heeft met het karakter van een artiest (= de muziek die hij maakt). Met sommige mensen kun je het beter vinden, dan met anderen. Sommige mogen te laat op een afspraak komen, anderen krijgen direct een uitbrander. Daarvoor hoeven ze niet ooit iets leuks, liefs, moois gedaan te hebben.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 19, 2002.

Ik denk toch dat het te maken heeft met het feit dat een band jou op een bepaalde moment iets heel moois heeft meegegeven en de andere band niet, of minder. /

Wat een leuke discussie is dit. Arien heeft overigens voor 100 % gelijk.

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), June 19, 2002.

Einde italics (?)

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), June 19, 2002.

Anderzijds: ikzelf denk dat het te maken heeft met het karakter van een artiest (= de muziek die hij maakt). Met sommige mensen kun je het beter vinden, dan met anderen.

Ik denk dat je daarmee de spijker op zijn kop hebt geslagen, Roger.

-- Arien (saguamura@home.nl), June 19, 2002.

Maar praten we dan over smaak of over voorkeur? Dit laatste impliceert dat je eigenlijk niet over muziek kunt schrijven qua recensies, omdat het 'slechts' om de match tussen twee karakters gaat (de muziek en luisteraar). Die match valt niet te beargumenteren.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 19, 2002.

Recensies kun je volgens mij altijd wel blijven schrijven, ook al heb je je voorkeuren. Je kan zelfs ervoor kiezen platen van je favoriete bands NIET te recenseren zoals Helmut Boeijen eeen paar maanden geleden nog opperde in een column voor 3|12. BTW, weet iemand of hij zich er ook echt aan heeft gehouden? En waarom bleef het maar bij 1 column?

-- Arien (saguamura@home.nl), June 19, 2002.

Tuurlijk kun je blijven recenseren, maar ik denk dat je dat dan wel moet doen vanuit je publiek en niet vanuit jezelf. Een discussie die al eerder gevoerd is. Goeie vraag ja, over die column. Ik heb geen idee waarom er geen meerdere Brulboeijen zijn verschenen.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 19, 2002.

Het heeft te maken met liefde. Tijdens het aanwezig zijn van die liefde trek je de dingen automatisch uit hun perspectief. Je wil persé de goede dingen in iets of iemand zien, en je sluit je onbewust af voor de mindere aspecten van het geheel. Daarom dat Motorpsycho nooit iets fout doet.

-- bas (bas@kindamuzik.net), June 19, 2002.

Jammergenoeg heeft Helmut Boeijen niet meer gereageerd op het commentaar op z'n column. Vooral het stuk van Roger was erg overtuigend. Misschien is hij toch wel geschrokken van al dat commentaar.

-- Norbert (norbert@kindamuzik.net), June 19, 2002.

De liefde moet het zijn, ja. Een liefde die kan omslaan in haat. Maar soms moet je jezelf toestaan verliefd te worden, of juist niet.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 19, 2002.

En dat is dan het verschil tussen tolerance en love. En daarnaast liggen indifference en hate. Hoezo eigenlijk allemaal Engels, Roger?

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), June 20, 2002.

Hoezo eigenlijk allemaal Engels, Roger?

oh, niet specifiek om het een of ander. Ik heb een nieuwe huisgenoot die Engels is, waardoor ik het vaker in de mond neem dan gebruikelijk, en ik merk dat er Engels mijn Nederlands binnensluipt. En dat terwijl ik eigenlijk anti ben wat dat aangaat. Zal niet meer gebeuren. Sorry daarvoor. ;-)

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 20, 2002.

Sorry daarvoor

Gebruik liever "excuses", Roger :)

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), June 20, 2002.

Excuses daarvoor. Sorry.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), June 20, 2002.

De stelling dat het net als met liefde is lijkt me een juiste.

Het gaat om houden en van, bij de nekharen gepakt worden door een band, liedje of wat anders.

Dat wat anders is razend interessant, maar als we dat gaan onderzoeken wordt het mogelijk pijnlijk. Zoals in de liefde tussen mensen zegt hetgeen waar we op vallen mogelijk vooral veel over onszelf. We zoeken compensatie voor hetgeen we niet kunnen, verwoordingen en herkenning van eigen emoties. Daarbij speelt op een mogelijk veel dominantere wijze dan we zelf zouden willen de sociale context (Wat vindt H. Boeyen ervan? Ben ik stoer als ik dit leuk vindt? Staat de kop van de zanger me aan? enz.) een rol. Maar liever zien we dat niet, dan is die vrouw op de bank of die plaat in de CD speler minder romantisch, is het allemaal minder echt.

En laten we dat zo houden wat mij betreft.

-- Michael (mamilo@planet.nl), June 20, 2002.

Roger, excuses onnodig hoor maar wel aanvaard natuurlijk.

-- Hibernia (hibernia_augusta@hotmail.com), June 21, 2002.