"Like everything that sizzles, the indie ideology is just another theory of marketing. Integrity as a brand. Aesthetically, it's a load of bad faith: the simplicity of the complex, the homeliness of the glamorous, the modesty of the immodest, the insouciance of the careerist. Sometimes small is as awful as big."

Uit een sterke column van Maureen Dowd in de New York Times. Gaat over film, maar denk Beck of Guided By Voices er in, en het gaat over muziek.

Persoonlijk vind ik dit eigenlijk nog irritanter dan het hip-hipper-hipst gebeuren van een paar jaar terug.

-- Martijn ter Haar (martijn@kindamuzik.net), August 04, 2002

Answers

our film could be your life

-- van melle (minimoralia@yahoo.com), August 04, 2002.

De reactie van Melle is eigenlijk wel een goeie: in het boek Our Band Could Be Your Life kom je alle verhalen tegen van bandjes die erg indie beginnen, maar op een gegeven ogenblik de stap naar een major gaan maken. En verdomd, toen ging het mis. Het 'toen' dateert auteur Azzerrad vrij nauwkeurig: 1991. Maureen Dowd heeft gelijk, maar pas als ze het doet gelden voor de jaren 90-nu.

-- Jan Peter (janpeter.prenger@a1.nl), August 04, 2002.

1991. Tsja. Overigens stapten de 'grote vier' van de Amerikaanse indierock al in de jaren '80 over naar een major (Husker Du: 1986, Replacements: 1987, REM: 1988, Sonic Youth: 1989). Maar toch is het allemaal weer de schuld van Kurt Cobain. Arme ziel...

-- Lava (reconstruct@nme.com), August 05, 2002.

in het boek Our Band Could Be Your Life kom je alle verhalen tegen van bandjes die erg indie beginnen, maar op een gegeven ogenblik de stap naar een major gaan maken. En verdomd, toen ging het mis.

Maar dat is nou net het waar het artikel tegen ageert: het idee dat iets beter is, puur omdat het indie is. Independent als een chic kwaliteitsmerk. 500 Exemplaren op gekleurd en genummerd 200 grams vinyl voor de echte fan. Dat hele idee.

-- Martijn ter Haar (martijn@kindamuzizik.net), August 05, 2002.

Zijn Hüsker Dü, Replacements, REM en Sonic Youth slechter geworden na hun overstap?

-- marieke (marieke@kong.nl), August 05, 2002.

we don't live for indie, indie lives for us

oftewel Indie begint bij de band die haar eigen plaatjes uitbrengt. Op vinyl omdat dat goedkoop/mooi/goed klinkt, of gewoon omdat het een singel is. Indie begint bij de mensen die geen zin hebben andermans reet te likken. Of bij control-freaks die zelf alles willen regelen. Indie begint bij kunstenaars en muzikanten die hun eigen produkt zo puur mogelijk aan de wereld willen laten zien, horen en verkopen. Indie begint bij de persoon die een 7" of album uitbrengt van een bevriende band of gewoon een band die hij/zij cool vindt. Indie is in iets meer woorden: Book Your Own Fuckin' Life en begint bij de website: www.byofl.org Indie is het zelfgekozen alternatief voor de Major muziekindustrie en bestaat uit 110 % eigen initiatief en actie.

-- melle (minimoralia@yahoo.com), August 05, 2002.

Indie begint bij de mensen die geen zin hebben andermans reet te likken. Of bij control-freaks die zelf alles willen regelen. Indie begint bij kunstenaars en muzikanten die hun eigen produkt zo puur mogelijk aan de wereld willen laten zien, horen en verkopen.

En indie eindigt als een lifestyle. Zelf je platen uitbrengen omdat het nou eenmaal zo hoort. Obscuriteit vanwege de obscuriteit. Oeverloze discussies over wie "sold out" tussen de farizeërs van het punkdom.

Een Neil Young of een Bruce Springsteen die alle jaren op een major zitten maar gewoon doen wat ze zelf doen zijn zo ongelooflijk veel meer indie dan het zoveelste hardcore bandje dat precies hetzelfde klinkt en doet als al die andere bandjes.

-- Martijn ter Haar (martijn@kindamuzik.net), August 05, 2002.

Zijn Hüsker Dü, Replacements, REM en Sonic Youth slechter geworden na hun overstap? The Replacements wel, IMO. Maar ik formuleerde het een beetje rottig: ik bedoelde met 'misgaan' niet zozeer op de bands, maar op het feit dat indie plots corporate werd.

-- Jan Peter (janpeter.prenger@a1.nl), August 05, 2002.

Maar dat is nou net het waar het artikel tegen ageert: het idee dat iets beter is, puur omdat het indie is. Mijn punt is dat dat *nu* zo geldt, in Our Band Could Be Your Life bestaat er uberhaupt niet iets anders dan het indie-dom. Men gaat er niet van uit dat er een overstap gemaakt zou kunnen worden. Dat verandert zo rond 1990, wanneer indie een marketing-tool wordt.

-- Jan Peter (janpeter.prenger@a1.nl), August 05, 2002.

het idee dat iets beter is, puur omdat het indie is

Bij films in Amerika is het overduidelijk dat het gaat om positionering van de film om een bepaalde doelgroep te bereiken. Grote studio's maken films voor die niche (vergelijkbaar in de muziekwereld met BMG die The Strokes tekent of Warner - als ik me niet vergis! - die The Hives in Amerika nu backen), kleine studio's als New Line en Miramax zijn daardoor groot geworden. Tegenwoordig is het budget van een film niet meer van toepassing, het gaat om de 'feel' (afwijkende verhaallijn en/of structuur, zie bijv. American Beauty). Met bands gaat dat al veel langer zo. Grote labels nemen sinds jaar en dag bands over.

Ik denk dat het uiteindelijk uitkomt op het proberen betrokken te raken bij en munt te slaan uit kleine, al dan niet interessante initiatieven die jonge mensen (en wat oudere mensen met een beetje smaak en geld) aantrekken. Gewoon je eigen ding in elkaar flansen of overkopen en reclame maken op de juiste plekken bij de juiste outlets. Klaar is Clara. Marketing is een leuk iets, als je een beetje doordenkt is chocolade van Cote' d'Or net zo 'puur en intens' als 'Relationship Of Command' van ATDI een paar jaar geleden. 'Indie' is een uitgewoond corporate concept geworden. 'Onafhankelijk' (letterlijke vertaling, belachelijk genoeg) en 'kleinschalig' zijn de nieuwe Indie. In kleine oplage een 7" uitbrengen van je vrienden is sympathiek, maar bedenk goed: Italy Records bracht de eerste White Stripes-single uit en die jongen woont nog steeds bij zijn ouders volgens mij. Als je het dan niet om het geld doet, dan maar voor de credibilty. het gaat dus om punten scoren bij een redelijk groot aantal van ons en dan krijg je vanzelf gebakkelei over wiens platencollectie obscuurder is en welke band integerder, blah-blah- blah. Ik heb het allang opgegeven voor wat betreft de scene. Maakt mij niet uit wie je bent, in welke band je gespeeld hebt, of je de juiste kleren aanhebt of de juiste bril. Als je laatste plaat als kut op kinderkopjes klinkt kom je er bij mij niet in. En als je gelooft dat je net zo Indierawk bent als de bands waar je naar luistert, dan heb je een groter probleem dan je denkt.

1 ding is zeker, beste mensen: Ook De Subjectivisten zijn hartstikke 'kleinschalig' en 'onafhankelijk', maar zeker niet Indie, God spare ons;-) Wij doen het voor de tjiks (of de gozers, waar van toepassing uiteraard).

-- Arien (saguamura@home.nl), August 05, 2002.

"gewoon doen wat ze zelf doen" = eigenzinnigheid "hetzelfde klinkt en doet als al die andere bandjes" = eenvormigheid

Het onderscheid wat 'indie' in muziek betreft, ligt 'm voornamelijk bij de labels. EMI en Virgin bijvoorbeeld met al hun sub/suster/dochterlabels zijn Majors. Bedrijven waarin winst en aandeelkoersen enzo de dienst uitmaken.

Independent zijn de labels die hun zaakjes anders regelen. Vaak met zeer weinig geld (je leest er wel eens over in interviews met labelbazen/innen op KindaMuzik bijvoorbeeld). Veelal gerund door muzikanten (Merge / Chemical Underground) Goede platen, een eigen gezicht, continue kwaliteit en dedication maken de dienst uit. Deze mensen zijn meestal verre van 'simpel', 'bescheiden' en 'onverschillig' (heb er wel eens 1 ontmoet).

Muzikanten als Beck en GBV hebben op beide soorten labels platen uitgebracht. Vaak eerst indie. Wanneer een major een 7" in een oplage van 300 uitbrengt, is dat een major-praktijk. Wanneer een independent het doet een indie praktijk.

Inderdaad is een indie-label ook een bedrijf. Vergelijkingen alom, geld speelt altijd een rol etc. En toch is er verschil. Independent eindigt bij major.

-- melle (minimoralia@yahoo.com), August 05, 2002.

Independent zijn de labels die hun zaakjes anders regelen. Vaak met zeer weinig geld. Veelal gerund door muzikanten (Merge / Chemical Underground) Goede platen, een eigen gezicht, continue kwaliteit en dedication maken de dienst uit.

Ik irriteer me aan de (veronder)stellingen dat een independent per definitie 'goede platen' uitbrengt of 'continue kwaliteit' waarborgt. Onzin. Kijk naar wat voor indie-troep (enkele uitzonderingen daargelaten) op bijv. Beggars Banquet en hun div. sublabels (4AD, Mantra) verschijnt. Deze stellingen zijn net zo min waar als zouden majors alleen maar slechte platen uitbrengen (we doen beiden :-) En volgens mij is dit nu juist waarom die zg. indie-mentaliteit zo verstikkend kan zijn.

-- Crispijn (niels.aalberts@umusic.com), August 06, 2002.

Ik vind het wat vreemd dat de discussie hier vooral over indiepop/- rock gaat. Heb je niet gewoon in alle genres deze discussie, over commerciele uitverkoop, indie-credibility etc. Ik kende een aantal jaar terug wat jongens die nogal in de toenmalige gabberhouse-scene zaten, en die toonde opvallend veel gelijkenissen met de indiepop- scene: ook discussies over onafhankelijkheid, kleine oplagen voor de "echte fans", kritiek op grotere acts die het vooral voor het geld zouden doen etc.

Het probleem met de indiescene begin jaren '90 was dat heel veel bands, die al jaren deden wat ze leuk vonden, zonder enig idee of het hip was (want dat was het eerst niet), plotseling wel heel hip werden in de dingen die ze deden. Toen kwamen er bands die heel bewust slordig gingen klinken, majorlabels gingen kleine bands tekenen in de hoop de nieuwe Nirvana te ontdekken, gingen de indiescene na-apen (Sony heeft een tijdje een fanzine achtig blad uitgebracht), kwamen er plots veel fans omdat het toen hip zo was.

Het voordeel van indielabels is dat ze vaak een herkenbaarder gezicht hebben (al hebben sommige majors sublabels die dat ook hebben). Ik ken geen mensen die blind alles op Virgin of EMI kopen. En het wordt gerund door mensen waar je jezelf wat meer in zal herkennen (als is het maar omdat je nooit interviews leest met mensen die major-labels runnen, i.i.g. niet in de muziekbladen). Maar de "indielabels" waar GBV en Beck dingen op hebben uitgebracht (resp. Matador en K) zijn kleine bedrijfjes geworden met meerdere mensen full-time in dienst. Dan kun je het (in ieder geval tegenover je personeel) niet meer maken om puur uit te brengen wat je leuk vindt.

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), August 06, 2002.

het zijn de uitgangspunten. De resultaten laten per label of band wel eens te wensen over ja. Volgens mij is werken bij en voor een Major veel verstikkender dan bij of voor een onafhankelijk label. Op Majors kunnen trouwens geweldige platen verschijnen. mee eens.

Snap ik het nou niet of schijten jullie op het bord waarvan je eet als je de independent wereld en haar mentaliteit en producten en initiatieven de grond in boort of om zeep relativeert?

-- melle (minimoralia@yahoo.com), August 06, 2002.

Volgens mij is werken bij en voor een Major veel verstikkender dan bij of voor een onafhankelijk label.

Indien het echt werk is, dan lijkt het me veel verstikkender om bij een onafhankelijk label te werken. Want je moet veel meer schipperen tussen enerzijds dingen uitbrengen/promoten die je leuk vindt en anderzijds dingen doe die gewoon brood op de plank brengen.

Snap ik het nou niet of schijten jullie op het bord waarvan je eet als je de independent wereld en haar mentaliteit en producten en initiatieven de grond in boort of om zeep relativeert?

Ach, ik relativeer nu eenmaal graag :) Inderdaad, ik schat dat zo'n 95% van de dingen die ik koop op independent-labels worden uitgebracht. Maar het ontbreekt de indiescene zo vaak aan zelfkritiek, dus kan het geen kwaad die eens te uiten. Want een aantal van de genoemde (voor)oordelen over de indiescene klopt wel.

-- Martijn @ Think Small (thinksmallzine@hotmail.com), August 06, 2002.

Volgens mij is werken bij en voor een Major veel verstikkender dan bij of voor een onafhankelijk label.

Ik kan over beide meepraten (PIAS en Universal) en het antwoord is een flauw cliché: het heeft allebei zijn voor- en nadelen. Bij een major is muziek veel meer 'werk' en dat kan soms heel prettig zijn om de reden die iemand hierboven ook aangeeft. 'Verstikkend' zou ik Universal echter allerminst willen noemen. Bij een independent wordt door iedereen i.h.a. meer met het hart gewerkt, maar het hobby-isme dat daar soms bij hoort is uiterst irritant. Ik kan alleen maar zeggen dat het tof is om het allebei een keer meegemaakt te hebben.

-- Crispijn (niels.aalberts@umusic.com), August 06, 2002.

Snap ik het nou niet of schijten jullie op het bord waarvan je eet als je de independent wereld en haar mentaliteit en producten en initiatieven de grond in boort of om zeep relativeert?

Waar het uiteindelijk om gaat is of je een goede plaat maakt. De mentaliteit van noch de platenmaatschappij noch van de artiest zal me aan me reet roesten. Liever een meesterwerk dat puur voor het geld gemaakt is, dan oh zo integere en met liefde gemaakte bagger.

De kans dat een artiest de ruimte krijgt om te werken aan een bijzondere plaat bij een maatschappij die meer om muziek geeft dan bij een groot bedrijf dat vooral wil financieel wil scoren is groter. Maar dat is maar een bijzaak, niet een hoofdzaak.

-- Martijn ter Haar (martijn@kindamuzik.net), August 06, 2002.

Ook De Subjectivisten zijn hartstikke 'kleinschalig' en 'onafhankelijk', maar zeker niet Indie, God spare ons;-) Wij doen het voor de tjiks (of de gozers, waar van toepassing uiteraard).

Geniaal. Daar moet je de Subjectivisten wapenspreuk van maken.
De Subjectivisten: independent, not indie, in it for the chicks.

-- Martijn ter Haar (martijn@kindamuzik.net), August 06, 2002.

"De mentaliteit van noch de platenmaatschappij noch van de artiest zal me aan me reet roesten. Liever een meesterwerk dat puur voor het geld gemaakt is, dan oh zo integere en met liefde gemaakte bagger. De kans dat een artiest de ruimte krijgt om te werken aan een bijzondere plaat bij een maatschappij die meer om muziek geeft dan bij een groot bedrijf dat vooral wil financieel wil scoren is groter. Maar dat is maar een bijzaak, niet een hoofdzaak."

Martijn, ik neem aan dat je onder persoonlijke titel schrijft. Of mogen we uitkijken naar een KindaMuzik.net dat ge-exploiteerd wordt door Telegraaf Uitgeverij, HMG of Mojo/Majors/MTV en gesponsord door Essent?

-- melle (minimoralia@yahoo.com), August 06, 2002.

Martijn, ik neem aan dat je onder persoonlijke titel schrijft.

Uiteraard. Of mogen we uitkijken naar een KindaMuzik.net dat ge-exploiteerd wordt door Telegraaf Uitgeverij, HMG of Mojo/Majors/MTV en gesponsord door Essent?

In principe ben ik (weer op persoonlijke titel dus) daar niet op tegen. Het hangt natuurlijk wel van de voorwaarden af. Maar stel dat Essent KindaMuzik gratis zou willen hosten als we wat aan de Essent Awards zouden doen, dan zou ik daar persoonlijk geen probleem mee hebben.

-- Martijn ter Haar (martijn@kindamuzik.net), August 10, 2002.

Een prima principe, Martijn. Je bent er zelf bij en schept zelf je voorwaarden. In zee gaan met een major is niet per definitie hetzelfde als je ziel aan de duivel verkopen.

-- marieke (marieke@kong.nl), August 10, 2002.